Thomas Glenn
0 
4211
253
W ogólnym kontekście systemów operacyjnych, aw szczególności Linuksa, termin „polecenie” oznacza aplikację wiersza poleceń lub funkcję wbudowaną w powłokę użytkownika. Jednak dla użytkownika końcowego to rozróżnienie ma niewielkie znaczenie. Oba są używane w ten sam sposób. Wprowadzasz słowa do emulatora terminala, a on wyświetla wyniki.
Celem tego artykułu jest lista niektórych polecenia, które powinien znać każdy użytkownik Linuksa, lub przynajmniej wiedzieć, w przypadku osób z fobią interfejsów tekstowych. Nie oznacza to wymieniania wszystkich przydatnych poleceń, nie jest to lista mniej znanych narzędzi i nie jest to instrukcja. Ma na celu pokrycie najbardziej przydatnych aplikacji w życiu codziennym.
W związku z tym jest podzielony na kilka kategorii, odpowiadających konkretnym zadaniom. Zakłada brak konkretnej dystrybucji i chociaż nie wszystkie opisane programy zostaną zainstalowane domyślnie w każdej dystrybucji, większość z nich będzie obecna, a pozostałe można znaleźć w repozytoriach.
Polecenia systemu Linux do zarządzania systemem plików
1. ls
Domyślnie lista zawartości bieżącego katalogu. Jeśli podasz mu ścieżkę, wyświetli jej zawartość. Przydatnymi opcjami do poznania są -l i -a, format długiej listy z większą ilością informacji i wyświetlaniem odpowiednio plików ukrytych (kropek).
2. cat
Jeśli podano pojedynczy plik, wypisuje jego zawartość na standardowe wyjście. Jeśli dasz mu więcej niż jeden plik, połączy je, a następnie możesz przekierować dane wyjściowe do nowego pliku. Potencjalnie przydatna jest opcja -n, która numeruje linie.
3. cd
Umożliwia przejście z bieżącego katalogu do określonego katalogu. Wywołanie go bez argumentów powoduje powrót do katalogu domowego. Wywołanie go dwoma kropkami (cd…) powoduje powrót do katalogu „nad” bieżącym, podczas gdy wywołanie go z myślnikiem (cd -) powoduje powrót do poprzedniego katalogu, niezależnie od tego, gdzie się znajduje względem bieżącego.
4. pwd
Drukuje twój bieżący katalog. Przydatne, jeśli twój znak zachęty nie zawiera tych informacji, a szczególnie przydatne w programowaniu BASH do uzyskiwania odniesienia do katalogu, w którym wykonujesz kod.
5. mkdir
Utwórz nowe katalogi. Najbardziej przydatnym przełącznikiem jest -p, który tworzy całą określoną strukturę, jeśli jeszcze nie istnieje.
6. plik
Informuje o typie pliku. Ponieważ pliki w Linuksie nie są zobowiązane do posiadania rozszerzeń, aby system działał (nie to, że posiadanie rozszerzeń zawsze pomaga), czasami użytkownikowi trudno jest wiedzieć, jakiego typu jest dany plik, a to małe narzędzie rozwiązuje ten problem.
7. cp
Kopiuje pliki i katalogi. Ponieważ domyślnie nie kopiuje katalogów rekurencyjnie, pamiętaj o użyciu opcji -r lub -a. Ten ostatni oprócz rekurencyjnego kopiowania zachowuje informacje o trybie, własności i sygnaturze czasowej.
8. mv
Przenosi lub zmienia nazwy plików i katalogów. Zasadniczo przenoszenie i zmiana nazwy to jedna operacja - zmiana nazwy to po prostu „przeniesienie” pojedynczego pliku w to samo miejsce pod inną nazwą.
9. rm
Usuń pliki i katalogi. Z pewnością bardzo przydatne polecenie, ponieważ bez niego nie można usunąć bałaganu. Uważaj jednak podczas korzystania z niego. Chociaż w dzisiejszych czasach naprawdę musiałbyś nad tym popracować, aby spowodować pewne uszkodzenie systemu, nadal możesz uszkodzić siebie - rm nie usuwa plików do jakiegoś wyimaginowanego kosza na śmieci, z którego możesz je później wyłowić, gdy zdasz sobie sprawę, że zrobiłeś okropny błąd, a „rm zjadłem moją pracę domową” nikogo nie przekona. Usuwanie katalogów wymaga operacji rekurencyjnej, więc po raz kolejny mamy przełącznik -r.
10. ln
Tworzy twarde lub symboliczne łącza między plikami. Dowiązania symboliczne lub miękkie są czymś w rodzaju skrótów systemu Windows, zapewniają wygodny sposób uzyskiwania dostępu do określonego pliku, chociaż analogia nie do końca się sprawdza - łącza symboliczne mogą wskazywać cokolwiek, ale nie zawierają żadnych metadanych. Prawdopodobnie nigdy nie użyjesz twardych linków, ale świadomość, że są to aliasy do plików - w przeciwieństwie do linków symbolicznych, które są aliasami do nazw plików - nie zaszkodzi.
11. chmod
Zmień uprawnienia użytkownika. Odnosi się to do przeglądania, pisania i wykonywania plików. Zwykły użytkownik może zmienić uprawnienia do plików, które posiada.
12. chown
Zmień własność pliku. Tylko użytkownik root może zmienić właściciela pliku. Aby rekurencyjnie zmienić właściciela wszystkich plików w katalogu, użyj go z -R.
13. znajdź
Przeszukaj system plików w poszukiwaniu plików lub katalogów. Find to bardzo wszechstronne i potężne polecenie, nie tylko ze względu na możliwości wyszukiwania, ale także dlatego, że umożliwia wykonywanie dowolnych poleceń na pasujących (lub nawet niepasujących) plikach.
14. zlokalizuj
W przeciwieństwie do find, locate przeszukuje bazę danych updatedb pod kątem wzorców nazw plików. Ta baza danych zawiera migawkę systemu plików. To sprawia, że lokalizowanie jest bardzo szybkie, ale także zawodne - nie jest w stanie stwierdzić, czy coś się zmieniło od czasu ostatniej migawki.
15. du
Pokaż rozmiar pliku lub katalogu. Wśród bardziej przydatnych opcji są -h, które konwertuje podane rozmiary do formatu bardziej przyjaznego dla człowieka, -s, które daje tylko podsumowanie zamiast całej listy oraz -d, które kontroluje głębokość rekursji katalogów.
16. df
Pokaż użycie dysku. Domyślne wyjście jest wystarczająco dobre - wyświetla listę każdego systemu plików, podaje jego rozmiar oraz ilość używanego i dostępnego miejsca - ale możesz dodać -h, które ponownie zapewnia bardziej przyjazny dla człowieka raport.
17. dd
Przekonwertuj i skopiuj plik zgodnie z jego stroną podręcznika. Nie jest to najjaśniejszy ani najbardziej przydatny opis, a jednak to wszystko, co robi dd. Dajesz mu źródło i miejsce docelowe oraz opcjonalnie kilka innych poleceń, a on kopiuje z jednego do drugiego. Jego moc pochodzi z elastyczności - możesz określić dokładny rozmiar bloku, może kopiować uszkodzone dane i nie jest wybredny w przypadku urządzeń - jeśli chcesz nadpisać dysk twardy zerami prosto z / dev / zero, musisz Serdecznie zapraszamy. Jest również powszechnie używany do tworzenia pamięci USB na żywo z hybrydowych obrazów ISO.
18. montaż / demontaż
Ta para zajmuje się montowaniem i odmontowywaniem systemów plików. Może to obejmować pendrive'y USB lub obrazy ISO. Zwykle tylko root ma uprawnienia do montowania.
Linux Polecenia dotyczące przetwarzania tekstu
19. więcej / mniej
Te dwa podobne narzędzia umożliwiają przeglądanie tekstu podzielonego na fragmenty ekranu. Wyobraź sobie bardzo długi wynik jakiegoś polecenia. Być może zadzwoniłeś do kota z pliku i twój emulator terminala potrzebował kilku sekund, aby przewinąć cały tekst. Cóż, jeśli umieścisz go w jednym z nich, możesz teraz przewinąć go w wolnym czasie. Mniej oznacza nowszy i oferuje więcej opcji, więc nie ma powodu, aby używać więcej.
20. głowa / ogon
Kolejna para, ale tutaj obie połówki mają swoje zastosowania. Head wypisuje liczbę pierwszych („nagłówkowych”) linii pliku, podczas gdy tail wyświetla liczbę ostatnich („końcowych”) linii pliku. Domyślna liczba to dziesięć, ale można nią sterować opcją -n. Innym przydatnym przełącznikiem jest -f, który jest skrótem od „follow”, który w sposób ciągły wyświetla wszelkie dołączone wiersze - więc na przykład, jeśli chcesz monitorować plik dziennika zamiast ciągłego otwierania i zamykania go, możesz użyć „tail -f / ścieżka / do / plik dziennika ”.
21. grep
Grep, jak wszystkie dobre narzędzia Unixowe, robi jedną rzecz, ale robi to dobrze. Wyszukuje w tekście wzorce. Domyślnie sprawdza standardowe wejście, ale możesz określić pliki do przeszukania. Wzorzec może być zwykłym ciągiem znaków lub wyrażeniem regularnym. Może wydrukować pasujące lub niepasujące wiersze oraz ich kontekst. Za każdym razem, gdy uruchamiasz polecenie, które wypluwa wiele informacji, których nie potrzebujesz, potokuj je do grepa i pozwól mu wykonać swoją magię.
22. sort
Sortuje wiersze tekstu według różnych kryteriów. Wśród bardziej użytecznych jest -n, które sortuje według wartości numerycznej łańcucha i -r, które odwraca wynik. Przykładem, w którym może się to przydać, jest sortowanie danych wyjściowych - na przykład, jeśli chcesz zobaczyć pliki posortowane w porządku malejącym według rozmiaru, połączysz te dwie opcje.
23. wc
Narzędzie do liczenia słów w wierszu poleceń. I liczenie linii. I liczenie bajtów. I liczenie znaków.
24. diff
Pokazuje różnicę między dwoma plikami poprzez porównanie linia po linii. Pokazuje tylko zmienione linie, skracając zmienione jako c, usunięte jako di dodane jako a.
Linux Polecenia zarządzania procesami
25. kill / xkill / pkill / killall
Wszystkie służą do „zabicia” procesu, tj. Zakończenia go. Różnica polega na tym, co przyjmują jako dane wejściowe. Kill chce mieć identyfikator procesu, xkill pozwala kliknąć okno, aby je zamknąć, podczas gdy killall i pkill akceptują nazwę procesu, ale mają nieco inne opcje i nieco inne zachowanie. Zwróć uwagę, że nie należą one do tego samego pakietu, a szczególnie xkill prawdopodobnie nie zostanie zainstalowany domyślnie. Zalecamy poprawienie tego dla własnej wygody.
26. ps / pgrep
Jak wspomniano, kill potrzebuje identyfikatora procesu. Jednym ze sposobów uzyskania tego jest użycie ps, który wyświetla informacje o aktualnie aktywnych procesach. Domyślne wyjście nie jest zbyt użyteczne, więc umieść tam -e, aby zobaczyć informacje o każdym procesie w systemie. To jest tylko migawka, nie będzie aktualizowana, zobacz u góry. Polecenie pgrep działa w następujący sposób: nadajesz mu nazwę procesu, daje ci identyfikator procesu. Liczą się częściowe dopasowania, więc bądź ostrożny.
27. top / htop
Te dwa są podobne, oba procesy wyświetlania i można je traktować jako monitory systemu konsoli. Zalecamy zainstalowanie htop przy pierwszej okazji, jeśli Twoja dystrybucja nie dostarcza go domyślnie, ponieważ jest to znacznie ulepszona wersja top. Na początek to nie tylko przeglądarka - umożliwia sterowanie procesami za pomocą przyjaznego dla użytkownika interfejsu GUI konsoli.
28. czas
Czas na proces. Potraktujcie to jako stoper do wykonywania programu. Przydatne, jeśli jesteś ciekawy, o ile wolniejsza jest implementacja algorytmu sortowania w pracy domowej w porównaniu z algorytmem wbudowanym. W przeciwieństwie do tego, czego można by się spodziewać po nazwie, nie podaje czasu. Zobacz datę.
Polecenia Linuksa dla BASH i środowiska użytkownika
29. su / sudo
Su i sudo to dwa sposoby osiągnięcia tego samego - uruchomienia polecenia jako inny użytkownik. W zależności od tego, jaka jest twoja dystrybucja, prawdopodobnie widziałeś tylko jedną lub drugą, ale obie są sprawne. Różnica polega na tym, że su przełącza cię na innego użytkownika, podczas gdy sudo uruchamia polecenie tylko z uprawnieniami innego użytkownika.
30. data
W przeciwieństwie do czasu data robi dokładnie to, czego można się spodziewać - wypisuje datę (i godzinę) na standardowe wyjście. Sam wynik może być sformatowany zgodnie z twoją specyfikacją i bierze wszystko ze zwykłych rzeczy, takich jak rok, miesiąc, dzień,
Format 12- lub 24-godzinny do nanosekund i numer tygodnia ISO. Na przykład data + „% j% V” zwróci dzień roku, po którym nastąpi numer tygodnia ISO.
31. alias
To polecenie tworzy lub zmienia aliasy do innych poleceń. Oznacza to, że możesz nadawać nazwy nowym poleceniom (lub grupom poleceń) lub „zmieniać nazwy” istniejących. Jest to bardzo przydatne do skracania długich ciągów poleceń, których często używasz, lub nadawania bardziej zapadających w pamięć nazw rzeczom, których nie używasz tak często i masz problemy z zapamiętaniem.
32. uname
Wyświetla podstawowe informacje o systemie. Samo w sobie nie da ci nic bardzo użytecznego („Linux”), ale nazwij go -a, a dostarczy informacje o jądrze, a także poda nazwę hosta i architekturę procesora.
33. uptime
Informuje, jak długo system działa. Niezupełnie istotne informacje, ale dobre do przechwalania się prawami i okazjonalnymi sytuacjami związanymi z obliczeniami w stosunku do tego, jak długo byłem przy komputerze.
34. spać
Możesz się zastanawiać, dlaczego lub w jaki sposób miałoby to kiedykolwiek być przydatne, ale nawet poza skryptami BASH ma swoje zastosowania: na przykład, jeśli chcesz wyłączyć komputer po pewnym czasie lub nawet jako prowizoryczny alarm.
Polecenia Linuksa do zarządzania użytkownikami
35. useradd, userdel, usermod
Te polecenia umożliwiają dodawanie, usuwanie i modyfikowanie kont użytkowników. Jest mało prawdopodobne, że będziesz ich często używać, zwłaszcza jeśli jesteś jedynym użytkownikiem swojego systemu, a nawet jeśli nie, możesz zdecydować się na zrobienie tego przez GUI, ale dobrze jest wiedzieć, co robią i że są tam na wypadek, gdybyś nagle ich potrzebował.
36. passwd
To polecenie umożliwia zmianę hasła do konta użytkownika. Jako root możesz zresetować zwykłe hasła użytkowników, ale nie możesz ich przeglądać. Dobrą praktyką w zakresie bezpieczeństwa jest częsta zmiana hasła.
Linux Commands Fro Help / Documentation
37. człowiek / whatis
Polecenie man wyświetla podręcznik dla określonego polecenia. Większość aplikacji wiersza poleceń ma stronę podręcznika. Whatis zawiera podsumowanie w jednym wierszu zaczerpnięte z odpowiednich rozdziałów podręcznika. Jakie sekcje zawiera podręcznik? Przekonaj się sam z „man man”.
38. whereis
Informuje Cię, gdzie znajduje się wykonywalny plik binarny, pod warunkiem, że znajduje się na Twojej ścieżce. Może również znaleźć swoją stronę podręcznika i kod źródłowy, o ile są one obecne.
Polecenia systemu Linux dla sieci
39. ip
Jeśli lista poleceń związanych z siecią wydaje się okropnie krótka, prawdopodobnie nie znasz ip. Krótko mówiąc, pakiet net-utils, który zawiera ipconfig, netstat i inne, został zastąpiony pakietem iproute2. Udostępnia polecenie ip, które zastępuje ipconfig, netstat, route, itp. Można to postrzegać jako szwajcarski scyzoryk sieci lub niechciany bałagan, ale tak czy inaczej, to przyszłość.
40. ping
Pingi to datagramy ICMP ECHO_REQUEST, ale to nie jest ważne. Ważne jest to, że narzędzie ping jest użytecznym narzędziem diagnostycznym. Umożliwia szybkie sprawdzenie, czy masz połączenie z routerem lub Internetem, i daje pewne wskazówki dotyczące jakości tego połączenia.
ZOBACZ TAKŻE: 10 najlepszych środowisk komputerowych Linux